Dziś mija 40. rocznica śmierci Prymasa Polski – Prymasa Tysiąclecia kardynała Stefana Wyszyńskiego, wybitnego przywódcy duchowego, męża stanu, autorytetu moralnego, współtwórca przemian społecznych, które doprowadziły do upadku komunizmu w Polsce. Przez wiele lat związany był z Włocławkiem poprzez naukę w tutejszym liceum, seminarium a po ukończeniu studiów został wykładowcą w tutejszym seminarium i wikariuszem.
Pochodził z rodziny wywodzącej się z drobnej szlachty. Jego dziadek brał udział w Powstaniu Styczniowym. Jako młody 16 letni chłopak w 1917 r. podjął decyzję o wstąpieniu do seminarium. Rozpoczął naukę we włocławskim Liceum im. Piusa X, po ukończeniu edukacji w liceum, w 1920 r. wstąpił do włocławskiego Wyższego Seminarium Duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął 3 sierpnia 1924 r. w katedrze włocławskiej a następnie pełnił w niej obowiązki wikariusza. Z Włocławkiem rozstał się na jakiś czas celem kontynuowania studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Tam obronił pracę doktorską uzyskał roczne stypendium na dalsze studia w Europie. Studiował m.in. w Austrii, Francji, Belgii, Holandii w Niemczech i we Włoszech. Interesował się tam głównie stanem chrześcijańskiej nauki społecznej. Nadsyłał stamtąd artykuły i sprawozdania do wydawanego przez włocławskie seminarium „Ateneum Kapłańskiego”.
Po powrocie z zagranicy osiadł we Włocławku. Został wykładowcą w miejscowym Seminarium Duchownym, pracował w redakcji „Ateneum Kapłańskiego”, od 1932 r. został redaktorem naczelnym tego wydawnictwa i pełnił tę funkcję do 1939 r.
Na łamach tego czasopisma podejmował trudną, niepopularną, wymagająca osobistej odwagi tematykę osobowości człowieka, zagrożoną bezrobociem i zaniedbaniem moralnym. Świadomy był istniejących nierówności społecznych, biedy i nędzy, której tak wiele widział we Włocławku. Obok zajęć naukowych i redakcyjnych z pasją oddawał się pracy wśród robotników, szczególnie w chrześcijańskich związkach zawodowych.
Powołał do życia „Tygodnie Społeczne”, podczas których organizowane były odczyty i wykłady poświęcone sprawom gospodarczym i społecznym. Współpracował z działającym wówczas we Włocławku Chrześcijańskim Uniwersytetem Robotniczym. Doprowadził do współpracy związków zawodowych chrześcijańskich i socjalistycznych a w okresie szczególnego kryzysu gospodarczego w latach 1933-34 doprowadził do spotkania pracodawców z robotnikami. Działalność społeczna w środowisku włocławskim, ponad 100 opublikowanych artykułów na tematy społeczne w czasopismach naukowych i społecznych sprawiły, że zyskał poważny autorytet w Polsce.
Ze względu na swe publikacje na temat totalitaryzmu hitlerowskiego od początku II wojny był poszukiwany przez Niemców. Biskup Michał Kozal nakazał księdzu Wyszyńskiemu wyjazd z Włocławka. Po zakończeniu wojny wrócił do Włocławka, został rektorem Seminarium Duchownego. Wykazał się dużym zaangażowaniem i troską w odbudowę zniszczonego przez Niemców księgozbioru biblioteki seminaryjnej. Odnowił działalność czasopism „Ateneum Kapłańskie” i „Ład Boży”.
4 marca 1946 roku papież Pius XII mianował Stefana Wyszyńskiego biskupem lubelskim i na zawsze opuścił Włocławek.
Kardynał Stefan Wyszyński miał wielką intuicję społeczną, godność i dumę polskiego męża stanu, szczery protest wobec wszystkiego, co uważał za niewłaściwe, z otwartym sercem, dobrocią i miłością wobec ludzi. To pozwoliło mu sprostać najcięższym sytuacjom, przeprowadzić Kościół przez burze i ostre zakręty historii.
Zmarł 28 maja 1981 r. i pochowany został w katedrze warszawskiej. 31 maja 1981 r. w katedrze włocławskiej odbyła się uroczysta msza pogrzebowa w intencji kardynała Stefana Wyszyńskiego.
