Dziś mija 80. rocznica śmierci biskupa, męczennika II wojny światowej, patrona naszego miasta, błogosławionego Michała Kozala.
Urodził się 23 września 1893 roku w Nowym Folwarku koło Krotoszyna w diecezji gnieźnieńskiej, w rodzinie wiejskiej. Nauki pobierał w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu i w Gnieźnie. 23 lutego 1918 roku w Gnieźnie otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp. Wilhelma Kloske. Po święceniach rozpoczął pracę duszpasterską jako wikariusz parafiach w Kościelcu, Pobiedziskach i Kosztowie.
W latach 1923-1927 został nominowany na prefekta do Bydgoszczy, gdzie pracował wśród młodzieży, jako katecheta w Miejskim Katolickim Żeńskim Gimnazjum Humanistycznym oraz jednocześnie pełnił funkcję kapelana w Schronisku dla Ociemniałych. Publikował artykuły o tematyce religijnej w „Dzienniku Bydgoskim”, wygłaszał odczyty i referaty. Zyskał opinię zdolnego pedagoga co zwróciło uwagę kardynała Augusta Hlonda, który powołał go do pracy w Seminarium Duchownym w Gnieźnie najpierw jako ojca duchownego a następnie rektora. Na prośbę bp. Karola Radońskiego, papież Pius XII w dniu 12 czerwca 1939 roku mianował go biskupem włocławskim. Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze włocławskiej, 13 sierpnia 1939 roku.
Po wybuchu II wojny światowej nadszedł trudny czas dla włocławskiego biskupa. Mimo ostrzeżeń i rad władz wojskowych i cywilnych nie wyjechał z Włocławka. W czasie działań wojennych często widywano go na ulicach miasta, gdzie udzielał pomocy sanitarnej i duchowej. Opracował pismo z wyszczególnieniem wszystkich strat i profanacji, które przesłał do władz niemieckich. Protestował również przeciw konfiskacie budynków kościelnych i wyrzuceniu mieszkających tam księży. Odmówił odprawiania nabożeństw w języku niemieckim.
7 listopada 1939 bp. Kozal został aresztowany przez gestapo wraz z wszystkimi księżmi z miasta i alumnami seminarium i osadzony we włocławskim więzieniu. Na początku 1940 roku został przewieziony wraz z aresztowanymi księżmi do klasztoru salezjanów w Lądzie nad Wartą. Wycieńczony, chory, ciężko pobity trafił w kwietniu 1941 roku do Dachau. Po przyjeździe nadano mu numer obozowy 24544. W obozie panowały ciężkie warunki, jednak biskup starał się podtrzymywać osadzonych na duchu. Organizował życie religijne. Mimo licznych prześladowań niósł posługę duchową chorym i umierającym. Na początku 1943 roku zachorował na tyfus. Biskupa zabrano do szpitala, gdzie zmarł po południu, 26 stycznia 1943 roku. Oficjalnie ogłoszono, że umarł na tyfus, jednak najprawdopodobniej został dobity śmiercionośnym zastrzykiem fenolu. Ciało spalono w obozowym krematorium.
14 czerwca 1987 roku w Warszawie papież Jan Paweł II dokonał beatyfikacji biskupa. Na wniosek mieszkańców Włocławka, podczas wizyty w mieście 11 maja 1995 roku, papież, mianował go patronem miasta.
