Minął kolejny, letni tydzień a my proponujemy następne zekranizowane pozycje:
„Komu bije dzwon” – najsłynniejsze i najbardziej ambitne dzieło Ernesta Hemingwaya. Autor nakreślił wspaniałe portrety psychologiczne. Ludzkie słabości i załamania, powszednie bohaterstwo walczących partyzantów, sprawiają, że powieść wytrzymała próbę czasu. Świetni aktorzy: Ingrid Bergman (która wtedy na potrzeby filmu ścięła włosy na krótko!) oraz Gary Cooper. Dla Ingrid był to pierwszy film w konwencji koloru. Hemingway tworząc postać Marii myślał właśnie o niej. Film był nominowany do Oscarów w 9 kategoriach, ale otrzymał tylko jedną statuetkę – za drugoplanową rolę kobiecą. Mimo upływu lat film nie doczekał się remake’u.
„Tessa d’Urberville” Tomasa Hardy’ego, to jedna z najważniejszych książek wszechczasów. Powieść wzbudziła kontrowersje ukazując portret seksualnej hipokryzji społeczeństwa epoki wiktoriańskiej. Stała się komercyjnym sukcesem natychmiast po ukazaniu. Bogaty język, którym Hardy kreśli wstrząsającą historię miłości, sprawia, że Tessa d’Urberville należy do najbardziej poruszających i pamiętnych powieści autora. Roman Polański nakręcił „Tess” w 1979 r., dedykując film swojej tragicznie zmarłej żonie, która podsunęła mu powieść krótko przed śmiercią. Opowieść o wrażliwej dziewczynie, skrzywdzonej przez świat, staje się w rękach polskiego reżysera prawdziwym filmowym majstersztykiem. „Tess” to film nagrodzony 3 Oscarami: za najlepszą scenografię, kostiumy i zdjęcia. Obraz należy zaliczyć do wizualnych arcydzieł skonstruowanych z wielką dbałością o detale. Zakończenia zdradzać nie wypada, ale sam film polecić trzeba. Choćby dla finałowej , poetyckiej sekwencji…
„Popiół i diament” Jerzego Andrzejewskiego. Powieść opublikowano po raz pierwszy w 1947 r. pod tytułem „Zaraz po wojnie”. Rok później ukazała się pod ostatecznym tytułem. Na tle powojennej rzeczywistości prowincjonalnego miasteczka, Maciej Chełmicki, żołnierz AK, uczestnik Powstania Warszawskiego, ma dokonać zamachu na komunistycznego działacza. W hotelu, gdzie się zatrzymał, poznaje dziewczynę i czuje, że ma dość walki, marzy o spokojnym życiu we dwoje. W 1958 r. Andrzej Wajda przeniósł na taśmę filmową swoją wizję powieści, pod tym samym tytułem. Po ponad trzymiesięcznych zdjęciach film otrzymał od władz pozwolenie na rozpowszechnianie, jedynie dzięki wstawiennictwu samego Andrzejewskiego. Chociaż nie został dopuszczony do konkursu głównego na Festiwalu Filmowym w Cannes, to na festiwalu w Wenecji nagrodzono go nagrodą FIPRESCI. Zbigniew Cybulski po roli w tym filmie był wielokrotnie porównywany do amerykańskiego symbolu buntu młodego pokolenia, aktora Jamesa Deana.
