Z kart historii Włocławka
Dziś mija 25 lat od śmierci, włocławskiego poety Henryka Dąbrowskiego. Pracował we włocławskich zakładach produkcyjnych i przedsiębiorstwach na stanowiskach robotniczych.
Jako poeta debiutował w 1971 roku w czasopiśmie społeczno – kulturalnym „Radar” i kilku innych ogólnopolskich. Swoje wiersze publikował również w prasie lokalnej: „Gazecie Kujawskiej”, „Kujawach”, „Włocławskim Tygodniku” i innych. Utwory prezentowane były często również na antenie Polskiego Radia Bydgoszcz.
W 1978 roku wydał arkusz poetycki „Pociąg pospiesznych spojrzeń” w serii „Pokolenie, które wstępuje”. W recenzji tego tomiku Zbigniew Jerzyna (poeta, eseista, edytor, dramaturg) napisał: „Wiersze Dąbrowskiego są opisem labiryntu miasta. Ulice, domy, schody, podwórka – to miejsca, w których rozgrywa się ludzki los. W tych wierszach poeta głosi filozofię ulicy. To ulica jest tą żywą arterią miasta, w której człowiek gubi się i odnajduje. Rzadko się zdarza – ale w tej poezji jest to widoczne, że powstała ona z doświadczeń robotniczego trudu. Ironia i bunt – jako obrona i atak wobec agresywnego i zafałszowanego świata”. Porównał twórczość Henryka Dąbrowskiego z poezją Andrzeja Bursy.
W 1988 roku ukazał się tomik pt. „Słowo jak twarz człowieka”, oceniony bardzo wysoko, jako poezję dojrzałą przez Feliksa Fornalczyka – eseistę i krytyka literackiego.
W 1996 roku wraz z żoną wydali tomik pt. „Pachniesz snem domowej roboty”. Henryk Dąbrowski był społecznikiem, angażował się w działalność stowarzyszeń kulturalnych.
W 1989 r. założył grupę poetycką „Przywiśle”. Należał do grona laureatów 25 regionalnych i ogólnopolskich konkursów poetyckich, dwukrotnie był stypendystą Ministerstwa Kultury i Sztuki.
Zmarł 8 maja 1997 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym we Włocławku.
