Pięćdziesiąt lat temu, w roku 1974 wydana została powieść pt. „Carrie”, przez wielu uważana za debiut literacki Stephena Kinga, czołowego przedstawiciela amerykańskiej literatury grozy.
Jednak zanim świat o niej usłyszał, pisarz miał już za sobą kilka nieudanych prób wydania innych powieści, m.in. nieopublikowanej w Polsce „Rage” oraz książki pt. „Uciekinier”. S. King miał już w owym czasie również ukończone „Wielki marsz” i „Blaze”. Utwory, które wysyłał do wydawców, podpisywał jako Richard Bachman. Pseudonimu używał również po 1974 roku po to, by móc wydawać więcej książek (w owych czasach przyjęte było, by pisarz raczej nie wydawał więcej niż jedną książkę rocznie).
„Carrie” stała się punktem zwrotnym w jego karierze pisarskiej. Inspiracją dla stworzenia tej powieści była tajemnicza śmierć dwóch dziewczyn, mieszkających w sąsiedztwie. Jedna z nich ciągle chodziła w tych samych ubraniach, a jej matka wszystkie pieniądze wydawała na kolejne kupony w grach losowych. Natomiast druga została wychowana przez nadmiernie religijną kobietę, próbującą nawrócić na dobrą drogę każdego, kogo spotkała. Po jakimś czasie King dowiedział się, że obydwie nie żyją – pierwsza po postrzeleniu się w brzuch niedługo po narodzinach dziecka, druga zmarła w samotności po ataku epilepsji. Zastanawiające jest to, że do obydwu zgonów doszło w czasie, gdy S. King pracował nad tym utworem…
Ale to nie wszystko. Niewiele brakowało, by w ogóle nie doszło do wydania „Carrie”. Otóż początek napisanej powieści według pisarza nie był zadowalający i został wyrzucony do kosza na śmieci. Na szczęście jego żona Tabitha ocaliła te kilka stron. Dzięki niej i jej wsparciu Stephen King ponowił pracę nad utworem.
Na koniec jeszcze jeden fakt z życia pisarza, który rozbudził jego fascynację literaturą grozy. Pewnego dnia na strychu, wśród rzeczy ojca znalazł stare wydanie powieści H. P. Lovecrafta pt. „Czyhający w progu”. Bohater powieści, podobnie jak Stephen King, odnalazł coś, co należało do jego przodka – dokument przestrzegający przed tym, by „nie zapraszał tego, który czai się w progu”. Od czasu lektury tej książki wiedział już, jaką ścieżką podążać.