80 lat temu zmarł założyciel włocławskiej Celulozy

80 lat temu, 15 I 1943 r. zmarł Max Cassirer, przemysłowiec, założyciel Włocławskiej Fabryki Celulozy.

Urodził się w 1857 r. w Świętochłowicach na Górnym Śląsku i tam spędził swoje dzieciństwo. Studiował medycynę we Wrocławiu i Berlinie, ale przerwał naukę by rozpocząć prowadzenie własnej działalności gospodarczej. W 1882 r. założył w Gdańsku firmę, zajmującą się eksportem drewna. Następnie swój biznes przeniósł do Berlina. W 1883 r. jego bracia Edward i Salomon uruchomili w Głuchołazach jedną z pierwszych na ziemiach polskich fabrykę celulozy.

Również Max poszukiwał odpowiedniego miejsca, by zainwestować w przemysł celulozowy. Wybór nieprzypadkowo padł na Włocławek. Zadecydowało o tym głównie dogodne położenie miasta nad Wisłą, przy linii kolejowej, łączącej zabór pruski z rosyjskim oraz brak konkurencji w Królestwie Polskim.

1 sierpnia 1898 r. wraz z bratem Izydorem, Max podpisał umowę spółki pod nazwą „Włocławska Fabryka Sulfit-Celulozy I. & M. Cassirer”. Do wybuchu I wojny światowej, fabryka była największym, prężnie rozwijającym się zakładem we Włocławku. Max Cassirer kierował włocławską Celulozą do 1920 r., chociaż realnie od 1918 r. znajdowała się pod zarządem państwowym. Przedsiębiorstwo ostatecznie sprzedał „Towarzystwu Akcyjnemu Pabianickiej Fabryki Papieru R. Saenger”.

Po sprzedaży fabryki, Max Cassirer nadal pozostawał aktywnym zawodowo przedsiębiorcą. Ponadto udzielał się społecznie w licznych przedsięwzięciach stowarzyszeń przemysłu celulozowo-papierniczego. Uczestniczył też czynnie w życiu politycznym Charlottenburga (dziś dzielnicy Berlina), gdzie pełnił funkcję radnego miasta, a później członka magistratu.

Niedługo przed wybuchem II wojny światowej, ze względu na niesprzyjającą sytuację polityczną, wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Tam zmarł 15 stycznia 1943 r.

Fabryka założona przez Cassirerów przez długie lata była wizytówką miasta. Wykreowała wizerunek Włocławka jako dużego ośrodka przemysłu celulozowo-papierniczego w skali całego kraju. Stanowiła źródło zatrudnienia dla wielu pokoleń włocławian.